laura mentink

ik woon in de Amsterdamse Bijlmer, waar ik ook ben opgegroeid, in één van de 'honingraatflats'. idealistische bouw, grote lichte huizen, voor iedereen, in het groen. ooit verguisd en als mislukt bestempeld, nu een paradijsje, als je het mij vraagt. we wonen er met zijn drieeen, A uit Argentinie en J uit Belgie. 'we wonen er met zijn vijftienen' had ik ook kunnen zeggen, er wonen ook nog 12 planten in ons huis en balkon. 

mijn hobbies zijn klimmen en racefietsen en surfen en zwemmen en wandelen en tekenen. en vuurtjes stoken en kamperen.

voor mijn werk ben ik toneelspeler, schrijver, maker, tekenaar, in 2007 afgestudeerd aan de toneelschool in Arnhem (ARTez), sindsdien gespeeld en gemaakt bij onder andere Hotel Modern, NTGent, de Nieuwe Tijd, de Paardenkathedraal, de Theatercompagnie, het Onafhankelijk Toneel, Discordia, etc.

tot zo’n half jaar geleden, toen ik besloot dat ik de maatschappij meer ín wilde, mijn eigen ‘bubbel’ uit, meer contact met de mensen die de maatschappij vormen. toen ben ik gaan trainingsacteren, me actiever gaan inzetten voor het klimaat,  heb me bij buurtinitiatieven aangsloten en ben Nederlandse les gaan geven aan mijn Syrische buurjongen.

Op dit moment ben ik op zoek naar ingangen in ‘het bedrijfsleven’. Omdat ik denk dat daar veel te veranderen valt. Omdat ik er nieuwsgierig naar ben. En omdat ik denk dat ik daar iets zou kunnen betekenen, als denker/speler, als hersenen-lostikker, als mooie-dingen-ziener, als vragensteller, als observator, vormgever en spiegel.

Daarnaast breek ik mijn hoofd over de vraag op welke manier ik iets kan bijdragen aan de klimaattransitie. (daarover later meer).

Over hoe ik werk, kijk, maak: ik heb een fascinatie voor gedrag: waarom gedragen we ons zoals we doen, zo dierlijk soms, en zo helder zichtbaar, van buitenaf. Ik observeer graag, houd ervan ergens langer te zijn en te kijken wat er is, wat er speelt. 

Dat wat ik waarneem geef ik vorm in taal, in tekeningen. Ik heb een tijdje ‘bodeverhalen’ geschreven; de meest ‘normale’ situaties zonder enige voorkennis, zoals een alien of een dier ons gedrag zou bekijken. Ik teken situaties en processen en figuren, om te verhelderen, om vast te leggen, en soms gewoon, omdat een situatie of persoon of object me ontroert. Ik heb een ‘museum van/voor/over de afwezige mens’, dat zich leent voor allerlei verschillende thema’s rond samenzijn, samenwerken, en bij jezelf blijven. Voor ik begon met schrijven en maken heb ik erg veel repertoire gespeeld en gelezen, ik kan putten uit een groot reservoir van gedichten, teksten, scenes. Als ze passen, zet ik ze in. Ik heb vaak voorafgaande aan thema-avonden een tekst uit de wereldliteratuur voorgedragen. Soms kan zo iets simpels volstaan. 

Mijn stokpaardjes zijn falen en pogingen om onze angst voor falen los te laten, groepsprocessen en de manieren waarop we met elkaar communiceren, de woorden die we kiezen, onze lichaamshouding, de afstand die we tot elkaar bewaren (of niet).

Op dit moment, in de Corona-tijd, maak ik elke dag een tekening voor iemand die wat troost kan gebruiken. Tekeningen van waar ze naar verlangen, of wat ze missen. Vrienden van hen vragen zo’n tekening aan, en ik breng ze op de fiets naar ze toe.

ik houd ervan dat het groen is, dat er veel lucht en licht is, ik houd van de bouw van de flats. ik houd ervan dat het ruig is, dat de mensen zeggen wat ze vinden. ik houd ervan dat het luid is soms, muziek buiten, dat iedereen hier leeft.

wat ik zou willen veranderen, goede vraag. allereerst het imago. ik zou het imago willen veranderen maar zonder dat het wordt zoals noord nu, onbetaalbaar al bijna voor de gewone mens. bij nader inzien, misschien moet het imago helemaal niet veranderen...

vervolgens vraag ik me af of ik iets aan de segregatie van de Bijlmer zou willen veranderen. alle bevolkingsgroepen lijken hier langs elkaar heen te leven, vriendelijk en vreedzaam, maar we zijn meestal niet sámen. is dat alleen mijn ervaring? en als dat zo is, is dat erg? misschien zou je kunnen zeggen dat ik de segregatie zou willen onderzoeken. ik ben er nieuwsgierig naar. 

ik woon er pas weer een jaar. daarvoor woonde ik hier ook, ik was drie toen ik hier kwam wonen. toen wilde ik alleen maar buitenspelen en een hond. een jaar geleden kwam ik omdat ik weg wilde uit de drukke binnenstad, omdat ik lucht en groen wilde zien. 

ik ben verrast hoe thuis ik me hier voel, hoe betrokken ik me voel bij de buurt, ik ben in het buurthuis gaan werken, ik probeer bij de buurtvergaderingen aanwezig te zijn, ik ben trots op 'mijn buurt'

tegelijkertijd voel ik me soms wel erg wit, soms buitengesloten, soms afschuwelijk gepriviligeerd. en vind ik het moeilijk daarmee om te gaan, maakt de drempel soms hoger om contact te maken. 

ik kan me inleven in ieder mogelijk gedachtegoed of lichaam. en zo empathie opwekken voor 'anderen': mensen, dieren, dingen. dat kan ik fysiek doen, als speler, of in taal, als schrijver.

ik kan gedrag observeren 'zonder context', alsof ik geen voorkennis heb, zoals een dier of een alien dat zou doen. daardoor kan ik frisse verbanden leggen en patronen zien

in mijn tekeningen probeer ik de 'essentie' van de dingen te vangen; ik ben niet geschoold, ik ben slordig, ik probeer in een paar lijnen vlekken een beeld/gedachte/emotie op te roepen. ik teken zoals ik schrijf. niet abstract overigens, altijd figuratief (tot nu)

ik kan processen tekenen, verbanden leggen.

ik kan dramaturgisch naar verhalen en samenlevingen kijken.