ik neem je graag mee mijn proces in. er zijn eigenlijk drie, of zelfs vier projecten uit dit lab gekomen. projecten-in-wording.
mijn initiele idee was om performances voor bedrijven/banken en overheden te ontwikkelen, omdat naar mijn idee daar veel veranderkracht zit. de tekeningen zijn daar eigenlijk uit voortgevloeid: ik wilde onderzoeken en in kaart brengen of en waarom die veranderkracht dan bij bedrijven/banken/overheden zit.
plan was door middel van korte performances voorafgaand aan beslissingsmomenten de beslissingen te beinvloeden. ik wilde onderzoeken of het mogelijk was de ‘mannen in grijze pakken’, want zo zag ik ze voor me, te verleiden zich voor heel even te verplaatsen in een weidevogel, of in een boom, of in een regenworm. zouden ze dan tot andere beslissingen komen?
ik kwam bij het parlement van de dingen van bruno latour uit, een franse filosoof die kunstenaars oproept mensen te verleiden om zich in niet-menselijke-dingen te verplaatsen, en die zegt dat we ons moeten oefenen in netwerken te denken. de mens niet langer bóven de rest, maar als onderdeel daarvan.
en zo groeiden mijn tekeningen. niet langer oorzaak-gevolg, ik probeerde álles op te tekenen. wat komt er kijken bij een glas melk? wat heeft invloed op wat? en zo ontstond er een stapel tekeningen die de chaos van onze productiemaatschappij laten zien, en de onderlinge afhankelijkheid, van subsidies, van overheden, van de consument, de enorme afstanden en hoe al die elementen elkaar in de tang houden/elkaar steunen/elkaar uitmelken.
nadat een dame op de platen reageerde met ‘als ik dat zie wil ik me meteen opknopen’ begon ik me af te vragen: wie zou er behoefte aan deze tekeningen hebben? is er informatie die erom schreeuwt om in kaart gebracht te worden? zijn er terreinen/plekken/gesprekken die nood hebben aan deze visualisatie?
ondertussen probeerde ik een monoloogje als weidevogel te schrijven, als pissebed, maar het lukte niet erg. er klonk een ‘geheven vingertje’ in mijn werk door. en door mijn onderzoek en de tekeningen was me juist duidelijk geworden hoeveel kennis er al ís bij bedrijven/banken/overheden en hoe moeilijk die grote machines in beweging komen. en dan zou ik het beter weten? ik moest met ze in gesprek!
en daar rolde het plan uit voor de gespreksstarter. korte performances op basis van een dag meelopen in een bedrijf: observeren, interviewen, van directeur tot schoonmaakster. geen mening van een outsider, maar kijken en luisteren naar wat er al is, van binnenuit. misschien komt er een vraag naar voren, misschien een verlangen.
intussen zat ik nog steeds met die stapel tekeningen. ik was inmiddels gespreksleider geworden bij ‘het parlement der dingen’ van Building Conversation - echter niet bij bedrijven, maar op middelbare scholen - en ontdekte hoe krachtig die vorm is, en hoe waardevol het is om ook met kínderen over deze zaken te spreken.
en zo ontstond mijn derde plan: een boekje met netwerken die aansluiten op de denkwereld van kinderen, die kort behandelen in de klas, meegeven naar huis, in de hoop dat ouders thuis door uit het boekje voor te lezen er ook kennis mee maken. eerst in de amsterdamse bijlmer, maar vervolgens ook landelijk.
echter, na de bijeenkomst van vandaag vraag ik mij af of mijn plannen niet te concreet en te ‘product-gericht’ zijn. als het boekje uitgegeven is, is de beweging dan uit de handeling? na een gespreksstarter volgt een gesprek, en is het daarna weg? behoeven dingen opvolging? herhaling? hoe start je een beweging?
terugkijkend op mijn initiele plan, lijkt me de vraag of kunst het handelen van bedrijven/banken/overheden kan beinvloeden, nog steeds van belang. maar zónder geheven vingertje. opener. de gespreksstarter biedt een ingang tot het bedrijfsleven. maar eigenlijk begint het dan pas.
ik zou nog steeds graag met mensen in contact komen die zich in dit vlak bewegen, op het snijvlak van theater/bedrijven/ecologie. (ha! nooit geweten dat die elkaar raakten en een gemeenschappelijk snijvlak hadden!)
laura mentink
mijn initiele idee was om performances voor bedrijven/banken en overheden te ontwikkelen, omdat naar mijn idee daar veel veranderkracht zit. de tekeningen zijn daar eigenlijk uit voortgevloeid: ik wilde onderzoeken en in kaart brengen of en waarom die veranderkracht dan bij bedrijven/banken/overheden zit.
plan was door middel van korte performances voorafgaand aan beslissingsmomenten de beslissingen te beinvloeden. ik wilde onderzoeken of het mogelijk was de ‘mannen in grijze pakken’, want zo zag ik ze voor me, te verleiden zich voor heel even te verplaatsen in een weidevogel, of in een boom, of in een regenworm. zouden ze dan tot andere beslissingen komen?
ik kwam bij het parlement van de dingen van bruno latour uit, een franse filosoof die kunstenaars oproept mensen te verleiden om zich in niet-menselijke-dingen te verplaatsen, en die zegt dat we ons moeten oefenen in netwerken te denken. de mens niet langer bóven de rest, maar als onderdeel daarvan.
en zo groeiden mijn tekeningen. niet langer oorzaak-gevolg, ik probeerde álles op te tekenen. wat komt er kijken bij een glas melk? wat heeft invloed op wat? en zo ontstond er een stapel tekeningen die de chaos van onze productiemaatschappij laten zien, en de onderlinge afhankelijkheid, van subsidies, van overheden, van de consument, de enorme afstanden en hoe al die elementen elkaar in de tang houden/elkaar steunen/elkaar uitmelken.
nadat een dame op de platen reageerde met ‘als ik dat zie wil ik me meteen opknopen’ begon ik me af te vragen: wie zou er behoefte aan deze tekeningen hebben? is er informatie die erom schreeuwt om in kaart gebracht te worden? zijn er terreinen/plekken/gesprekken die nood hebben aan deze visualisatie?
ondertussen probeerde ik een monoloogje als weidevogel te schrijven, als pissebed, maar het lukte niet erg. er klonk een ‘geheven vingertje’ in mijn werk door. en door mijn onderzoek en de tekeningen was me juist duidelijk geworden hoeveel kennis er al ís bij bedrijven/banken/overheden en hoe moeilijk die grote machines in beweging komen. en dan zou ik het beter weten? ik moest met ze in gesprek!
en daar rolde het plan uit voor de gespreksstarter. korte performances op basis van een dag meelopen in een bedrijf: observeren, interviewen, van directeur tot schoonmaakster. geen mening van een outsider, maar kijken en luisteren naar wat er al is, van binnenuit. misschien komt er een vraag naar voren, misschien een verlangen.
intussen zat ik nog steeds met die stapel tekeningen. ik was inmiddels gespreksleider geworden bij ‘het parlement der dingen’ van Building Conversation - echter niet bij bedrijven, maar op middelbare scholen - en ontdekte hoe krachtig die vorm is, en hoe waardevol het is om ook met kínderen over deze zaken te spreken.
en zo ontstond mijn derde plan: een boekje met netwerken die aansluiten op de denkwereld van kinderen, die kort behandelen in de klas, meegeven naar huis, in de hoop dat ouders thuis door uit het boekje voor te lezen er ook kennis mee maken. eerst in de amsterdamse bijlmer, maar vervolgens ook landelijk.
echter, na de bijeenkomst van vandaag vraag ik mij af of mijn plannen niet te concreet en te ‘product-gericht’ zijn. als het boekje uitgegeven is, is de beweging dan uit de handeling? na een gespreksstarter volgt een gesprek, en is het daarna weg? behoeven dingen opvolging? herhaling? hoe start je een beweging?
terugkijkend op mijn initiele plan, lijkt me de vraag of kunst het handelen van bedrijven/banken/overheden kan beinvloeden, nog steeds van belang. maar zónder geheven vingertje. opener. de gespreksstarter biedt een ingang tot het bedrijfsleven. maar eigenlijk begint het dan pas.
ik zou nog steeds graag met mensen in contact komen die zich in dit vlak bewegen, op het snijvlak van theater/bedrijven/ecologie. (ha! nooit geweten dat die elkaar raakten en een gemeenschappelijk snijvlak hadden!)