Goede vragen breng je naar voren in de project beschrijving. Zelf ben ik recent door zelfdoding mijn vrouw verloren en ben ik me aan het orienteren hoe ik kan bijdragen aan de preventie hiervan.
Om kort op je andere vragen terug te komen.
1) Kan kunst daarin een rol spelen om het op een andere manier te laten ervaren?
Tijdens een yoga-les vertelde de lerares dat door creeren van iets, of dat nou schrijven, schilderen of iets anders is, je pas echt verlies kan (en gaat) verwerken. Dus het maken van kunst (in de breedste zin van het woord) helpt met het ervaren van de rouw en ook het verwerken daarvan. Zelf merk ik dit aan de verhalen die ik schrijf.
2) Hoe ervaren andere culturen troost in verbinding met de natuur? Welke culturen ervaren natuur en mens als een geheel en wat doet dat met het rouwproces?
Drie gedachten hier: (a) Dezelfde yoga lerares vertelde ook dat in het eerste uur van zonsop- en ondergang veel 'prana': energie in de lucht zit, wat komt uit de oosterse filosofie. Door rouw zorg je vaak niet goed voor jezelf (sport, eten, ademen op een bepaalde manier, etcetera) waardoor er blokkades kunnen ontstaan. Juist door yoga te doen (en goed voor jezelf te zorgen), zorgen andere culturen dat de energie weer kan gaan stromen.
(b) Recent ontmoette ik een psycholoog die me vertelde over de tree of life (de levensboom). Ze vertelde dat in de Noorse mythologie drie herten aan de wortels en/of bladeren van ‘onze’ levensboom eten; schuld, spijt en schaamte, en dat deze drie je leven dus stop kunnen zetten omdat je dan niet verder groeit. Dat vond ik inspirerend en probeer ik op te reflecteren als ik dat soort gevoelens voel opborrelen.
(c) Een vriendin van mijn vrouw en mij die werkt met een groot internationaal team met onder andere mensen in Sri Lanka, vertelde dat een ander (jong) teamlid door ziekte is overleden. De collega's in het lokale kantoor in Sri Lanka associeerden al direct de overleden vriendin/collega met een vlinder die ergens vloog, de wind die door de bomen ruisde en ga zo maar door. Leven en dood is in de cultuur daar veel meer met elkaar verweven.
3) Zouden jullie willen helpen een "troostplaats" te ontwerpen? Het kan een bankje zijn, of een "hemeltelefoon" of een andere mooie gedenkplek.
Hier ben ik ook over aan het nadenken, maar meer vanuit de gedachte om een plek te creeren waar mensen kunnen praten over hun gevoelens met mensen die nog op aarde zijn, en die ze kunnen helpen mocht het niet zo goed gaan. Het is oke dat het soms niet goed gaat, dat hoort bij het 'mens zijn', maar onze rat-race samenleving vergeet dit vaak en we leiden onze jeugd op met dat alles altijd maar goed moet gaan.
Arjen V
Goede vragen breng je naar voren in de project beschrijving. Zelf ben ik recent door zelfdoding mijn vrouw verloren en ben ik me aan het orienteren hoe ik kan bijdragen aan de preventie hiervan.
Om kort op je andere vragen terug te komen.
1) Kan kunst daarin een rol spelen om het op een andere manier te laten ervaren?
Tijdens een yoga-les vertelde de lerares dat door creeren van iets, of dat nou schrijven, schilderen of iets anders is, je pas echt verlies kan (en gaat) verwerken. Dus het maken van kunst (in de breedste zin van het woord) helpt met het ervaren van de rouw en ook het verwerken daarvan. Zelf merk ik dit aan de verhalen die ik schrijf.
2) Hoe ervaren andere culturen troost in verbinding met de natuur? Welke culturen ervaren natuur en mens als een geheel en wat doet dat met het rouwproces?
Drie gedachten hier:
(a) Dezelfde yoga lerares vertelde ook dat in het eerste uur van zonsop- en ondergang veel 'prana': energie in de lucht zit, wat komt uit de oosterse filosofie. Door rouw zorg je vaak niet goed voor jezelf (sport, eten, ademen op een bepaalde manier, etcetera) waardoor er blokkades kunnen ontstaan. Juist door yoga te doen (en goed voor jezelf te zorgen), zorgen andere culturen dat de energie weer kan gaan stromen.
(b) Recent ontmoette ik een psycholoog die me vertelde over de tree of life (de levensboom). Ze vertelde dat in de Noorse mythologie drie herten aan de wortels en/of bladeren van ‘onze’ levensboom eten; schuld, spijt en schaamte, en dat deze drie je leven dus stop kunnen zetten omdat je dan niet verder groeit. Dat vond ik inspirerend en probeer ik op te reflecteren als ik dat soort gevoelens voel opborrelen.
(c) Een vriendin van mijn vrouw en mij die werkt met een groot internationaal team met onder andere mensen in Sri Lanka, vertelde dat een ander (jong) teamlid door ziekte is overleden. De collega's in het lokale kantoor in Sri Lanka associeerden al direct de overleden vriendin/collega met een vlinder die ergens vloog, de wind die door de bomen ruisde en ga zo maar door. Leven en dood is in de cultuur daar veel meer met elkaar verweven.
3) Zouden jullie willen helpen een "troostplaats" te ontwerpen? Het kan een bankje zijn, of een "hemeltelefoon" of een andere mooie gedenkplek.
Hier ben ik ook over aan het nadenken, maar meer vanuit de gedachte om een plek te creeren waar mensen kunnen praten over hun gevoelens met mensen die nog op aarde zijn, en die ze kunnen helpen mocht het niet zo goed gaan. Het is oke dat het soms niet goed gaat, dat hoort bij het 'mens zijn', maar onze rat-race samenleving vergeet dit vaak en we leiden onze jeugd op met dat alles altijd maar goed moet gaan.
Ik denk graag verder mee.
Hartelijke groet,
Arjen