Rutger Emmelkamp
Ik woon met mijn vriendin, (schrijver Miek Zwamborn) op het zuid westerlijkste puntje van het eiland Mull aan de westkust van Schotland. In dit gebied wonen weinig mensen en we zijn voor veel zaken op onszelf aangewezen. We hebben kippen, een grote moestuin, een gastenverblijf en een boot om mee op de oceaan te vissen. We proberen zelfvoorzienend te worden maar daar zijn we nog niet. Eens per maand doen we boodschappen op het vasteland. Grote zakken meel, muesli, pasta en rijst. We leven heel sterk met het weer en de seizoenen. Zo zorgen we dat we altijd binnen én buiten werk te doen hebben zodat we als het weer omslaat door kunnen.
Ik ben beeldend kunstenaar en kunstdocent. Voordat ik naar Mull verhuisde maakte ik vooral schilderijen en installaties. Het leven op dit eiland maakt dat mijn praktijk is steeds meer aan het vervloeien met het leven zelf. Het verschil tussen het bouwen van een gastenverblijf, het vissen, het koken met wilde planten en het maken van kunstwerken is aan het verdwijnen. Het gaat me steeds meer om de aandacht die je de dingen geeft en het nadenken over hoe alle dingen en handelingen zich verhouden tot de plek waar we wonen. Zo worden we steeds meer onderdeel van het landschap.
Onlangs hebben we het 'Wild Cooking Collective' opgericht. Het idee is om met mensen uit de gemeenschap hier eens in de maand voor en met elkaar te koken zonder boodschappen te doen maar alles uit het veld te halen. Zo veel meer dan je denkt is eetbaar en lekker! We kunnen elkaar nu dan niet treffen maar we wisselen wel ideeen uit. Met een groep enthousiaste tuiniers zijn we nu extra groenten aan het kweken voor het geval deze crisis leidt tot tekorten. Oudere en kwetsbare mensen op het eiland hebben niet die mogelijkheid en hebben vaak weinig geld.
De weinig mensen die hier wonen hebben een sterk gemeeschapsgevoel en staan voor elkaar klaar als het moet. Het is mooi daar onderdeel van te zijn als nieuwelingen.
We kwamen hier zonder heel concrete plannen. We wilden vooral eerst snappen en voelen wat hier zou kunnen en wat goed zou aarden. Langzaam maar gestaag is dat een studieplek geworden voor kunst, literatuur, onderzoek en natuurbescherming. We voelen vaak dat het voor geen meter opschiet omdat we veel energie nodig hebben om alles van de grond af op te bouwen met heel weinig middelen maar als we terug bliken is er heel veel gemaakt en hebben we een boel mensen weten te inspireren en aan ons weten te binden. We leren dat groei op een plek als deze heel iets anders is dan in de stad waar we allebei studeerden en werkten.
Omdat we zo op onszelf zijn aangewezen en het bestaan hier zo fysiek is beseffen we hoe belangrijk het is om gezond te blijven. Laatst was ik flink door mijn rug gegaan en heb 3 dagen op de vloer gelegen tot ik weer kon kruipen en daarna lopen met een stok. Ik ben weer helemaal hersteld, maar als een van ons iets zou overkomen dan wordt het een grote uitdagen. We hebben elkaar echt nodig.
