Naqiba Bergefurt
Ik ben beeldend kunstenaar, woon in een ruim appartement in de Stadionbuurt en heb een atelier aan huis. Heb voor mijn pensioen gewerk als creatief therapeut en docent Nederlands voor mensen met een migratie-achtergrond. Ik ben actief als vrijwilliger bij de Willem de Zwijgerkerk. Denk daar mee in een team t.b.v. transitie van de kerk naar een uitgebreide buurtfunctie. Vooral het idee 'Kerk als centrum voor ontmoeting, kunst en cultuur' staat op dit moment op de agenda. Ik heb een doorlopende expositie in de pastorie, die op afspraak bezocht kan worden. Ook heb ik een aantal keren opgetreden in de kerk als zangeres.
Verder beheer ik in deze buurt samen met een collega kunstenaar het project 'Kijk-kunst', een etalage- galerie, waar we elke 2 maanden een andere expositie realiseren, meestal van een kunstenaar uit deze buurt en omgeving.
Daarnaast begeleid ik kinderen met taalachterstand op een basisschool in Bos en Lommer.
Wat ik waardeer in deze buurt is de architectuur, het vele groen, de ruimte, de goede bereikbaarheid, groot aanbod van winkels, kleine markten, veiligheid.
De buurt is de laatste jaren erg veranderd. Er zijn veel nieuwe gezinnen bijgekomen met een bovengemiddel inkomen. Tegelijk wonen er heel wat mensen met een laag inkomen en problematische leefsituaties. We zagen in korte tijd een enorme toename van horeca terwijl er steeds minder ruimte is voor plekken waar iedereen welkom is. Het huis van de Wijk moest steeds weer verhuizen en ruimte inleveren Er is geen geschikte ruimte waar je bijvoorbeeld een wat groter evenement voor de buurt kunt organiseren. Ik mis ook een plek waar mensen elkaar zonder speciaal doel of (commerciele) verplichtingen kunnen ontmoeten. Daardoor gaat de sociale cohesie in de buurt, die toch al niet groot was, verder achteruit. IK mis ook expositie- en leer/werkplekken voor kunstenaars en musici/ theatermensen in deze buurt. Gelukkig stelt de W. de Zwijgerkerk, gesteund door de PKA, op dit moment al ruimte beschikbaar voor activiteiten op dit gebied.
Mijn situatie is nogal veranderd sinds ik hier kwam wonen. Mijn dochter was nog heel klein en is al vele jaren het huis uit. Mijn behoeften zijn daardoor ook veranderd. We, de mensen uit dit blok hadden meer contact met elkaar. Mijn benedenbuurvrouw, ook alleenstaand moeder, had ook een dochtertje. De kinderen speelden veel samen, wat ik erg fijn vond. Dit soort contacten zijn er nu veel minder. Ook woonde er op de benedenverdieping een lieve oude dame, met wie we vaak een praatje maakten. Het was nog niet zo druk als nu, er was veel onaangeharkt groen en je kon zomaar het plein aan de overkant van de tramrails oplopen. De stad hield bij het Stadionplein zo'n beetje op.
Voor een kind is enige wildheid in de omgeving hard nodig.
Sinds een jaar of 15 is het hier een yuppenbuurt geworden. Een hele nieuwe wijk, met veel dure woningen, het Stadion op en top verbouwd, een giga parkeergagare en prachtige luxe kantoren, winkels en horeca. Terwijl tegelijk de buurt veroudert, want bewoners, die hier al lang wonen, verhuizen niet. Maar oud en jong, ze hebben geen contact met elkaar.
En daarbij is de verkeersdrukte zo'n beetje vervijfvoudigd. Regelmatig is het hier een gekkenhuis met lange files, kom je met moeite aan de overkant.
Wat ik zeer waardeer is het direkte fietspad naar het Amsterdamse bos. Ik ben in een kwartier in de stilte bij de Nieuwe Meer. En de eilanden in de Schinkel zijn een aanwinst. Ook ben ik (uiteindelijk) tevreden over de herinrichting van het Stadionplein. Het wordt heel intensief gebruikt tijdens deze Corona periode. En soms ontmoet je elkaar daar.
