Haiku's over schoonheid van alledaagse ervaringen tijdens corona

Nooit eerder heeft er zo’n groot gedragsexperiment plaatsgevonden waarin wij massaal niet meer mochten reizen, vliegen, werken op kantoor, uiteten en feesten. Wij waren zo gewend aan een leven van altijd maar meer. Een leven van minder was daarom even wennen. Alles vertraagde, werd stil en rustig. Het viel mij op dat het mij en mensen om mij heen ook goed deed. We reflecteerden op de vraag wat nou echt belangrijk is in het leven. We maakten meer verbinding met onszelf en anderen. We ervaarden dat wij onderdeel zijn van een groter geheel. We trokken de natuur in.  We merkten dat veel van wat we nodig hebben eigenlijk best dichtbij is.

Op een dag tijdens de lockdown in maart 2020 wandelde ik met mijn gezin in het bos. Op het smalle bospad naderde een vrouw. We maakten oogcontact, glimlachten en maakten plaats voor elkaar. Hoe simpel en klein dit soort ervaringen ook zijn, toch gaat er voor mij een enorme kracht en schoonheid van uit. Want zouden deze ervaringen niet aan de basis kunnen staan van een andere, betere wereld? Dit is een vraag die mij na aan het hart ligt. Ik ben er namelijk van overtuigd dat we tijdens de coronacrisis alleen nog maar mild aan het oefenen zijn voor een veelomvattender crisis die er aankomt: de klimaatcrisis.

In het In Our Nature Lab van de Turnclub deed ik onderzoek naar een vorm om mijn ervaringen tijdens de coronacrisis te delen. De haiku blijkt goed bij mij te passen. Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst. Een haiku is heel gekaderd en beschrijft direct de (zintuiglijke) ervaring, zonder mening en interpretatie. Het is simpel, visueel, speels en rijmloos. Net als de coronacrisis legt de haiku veel beperkingen op, maar binnen die kaders kan iets moois ontstaan. En in tegenstelling tot de coronacrisis, die zo aanzet tot extreme meningen en verdeeldheid, is de haiku oordeelvrij, licht en niet pretentieus.

Wat ga ik doen? Ik ga vanaf 1 december 2020 een jaar lang om de dag een haiku schrijven. De haiku’s laat ik achter op plekken waar mensen elkaar in deze tijd ontmoeten: bos, park, (school)plein, speeltuin en Zoom. Ik schrijf ze op objecten die ervoor zorgen dat ze mooi integreren met de omgeving en het dagelijkse leven, bijvoorbeeld op een herfstblad of stoeptegel. Ik plaats #haikusbibi op de haiku’s die aanspoort tot het delen van foto’s op social media en zelf deel ik ook foto’s van de achtergelaten haiku’s. Ook zal ik stukjes schrijven die beetje bij beetje antwoord geven op mijn onderzoeksvraag: op welke manieren kan het zien van de schoonheid in alledaagse ervaringen ervoor zorgen dat wij duurzamer gedrag (blijven) vertonen?